Gdy Eliasz przyszedł do Bożej góry Horeb, wszedł do pewnej groty. Wtedy Pan skierował do niego słowo i przemówił: Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana! A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze - trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu - szmer łagodnego powiewu. Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty. A wtedy rozległ się głos mówiący do niego: Co ty tu robisz, Eliaszu? Eliasz zaś odpowiedział: Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów, gdyż Izraelici opuścili Twoje przymierze, rozwalili Twoje ołtarze i Twoich proroków zabili mieczem. Tak że ja sam tylko zostałem, a oni godzą jeszcze i na moje życie. Wtedy Pan rzekł do niego: Idź, wracaj twoją drogą ku pustyni Damaszku. A kiedy tam przybędziesz, namaścisz Chazaela na króla Aramu. Później namaścisz Jehu, syna Nimsziego, na króla Izraela. A wreszcie Elizeusza, syna Szafata z Abel-Mechola, namaścisz na proroka po tobie.
Wsłuchaj się w te słowa. Pan przychodzi jako delikatny szmer powiewu, łagodne tchnienie. Pan nie burzy, nie niszczy, nie spala. Pan jest delikatną miłością, która napełnia człowieka pokojem i słodyczą zwłaszcza wtedy, gdy zostaje sam jak Eliasz. Pan upomni się też o Twoje życie, tylko pozostań Mu wierny. I Ty możesz zostać świadkiem trudnych wydarzeń, zobaczyć jak współcześni uczniowie Pana opuszczają Jego przymierze, jak mordują Jego najmniejszych. I Ty możesz pozostać sam. Jednak właśnie wtedy przekonasz się, że nie jesteś sam, bo Pan Zastępów jest z Tobą i posyła Cię na drogi pełnienia Jego woli '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.