Kiedy Jezus zbliżył się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi. Wtedy zaczął wołać: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną! Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną! Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go: Co chcesz, abym ci uczynił? Odpowiedział: Panie, żebym przejrzał. Jezus mu odrzekł: Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła. Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.
Bardzo lubię ten fragment, to nieustające wołanie niewidomego: ulituj się nade mną, Jezu, ulituj się. Jaka wiara, jaka determinacja, jak siła w tym człowieku?! Nie zważa na krzyk świata, woła do Boga. I konkretnie wie, czego mu potrzeba. Ulituj się nade mną, Panie, żebym przejrzał. A kiedy dotyka go moc Boga, nie pozostaje w miejscu, natychmiast idzie za Jezusem, uwielbiając Pana. I tego nam potrzeba, właśnie tego. Wołać do Pana z całych sił, wiedzieć konkretnie, o co nam chodzi i iść za Jezusem z uwielbieniem na ustach i w sercu '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.