Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie. Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi. Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.
Dziwi ten brak równego traktowania, jawny brak sprawiedliwości. Czy Pasterz nie powinien się cieszyć wiernymi owcami, które trwają przy Nim wraz z całym stadem? Miałem problem z tym fragmentem do czasu, gdy zrozumiałem, że cieszy się nie tylko Pasterz, ale także pozostałe owce. Radość Pasterza, jest czysta i prawdziwa, a owce, które jej doświadczają na co dzień, cieszą się razem z Nim, że zagubiona owca może na nowo być blisko Pasterza. Radość z odnalezienia zagubionej owcy, nie poniża owiec, które pozostały w owczarni, wręcz przeciwnie, pogłębia ich więź z Pasterzem, który nigdy nie przestaje ich kochać '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.