Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas. Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego, o których często wam mówiłem, a teraz mówię z płaczem. Ich losem - zagłada, ich bogiem - brzuch, a chwała - w tym, czego winni się wstydzić. To ci, których dążenia są przyziemne. Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować. Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię - radości i chwało moja! - tak stójcie mocno w Panu, umiłowani!
Uderza w tym fragmencie fakt, że osoby, o których mówi św. Paweł niekoniecznie są niewierzące, czy niekoniecznie uważają się za takie. Możemy deklarować swoją przynależność do Chrystusa, ale kończyć taką deklarację na poziomie słownym. Mówić, że się wierzy, a postępowaniem pokazywać coś całkiem przeciwnego. Przyjmujemy Chrystusa, ale nie przyjmujemy Jego nauki. Tak jakby Chrystus był podzielony! Ojczyzna nasza jest w niebie, dlatego tu na ziemi tyle rzeczy może nam sprawiać problem, zasiewać w nas wątpliwości. I czasem możemy się pogubić, nie ma w tym nic strasznego. Problem pojawia się wtedy, gdy owo zagubienie nazywamy słuszną drogą i jeszcze próbujemy zachęcić do niej innych. Przyjście Chrystusa jest pewne, a gdy przyjdzie , rozświetli wszystkie nasze ciemności, i obyśmy wtedy stali '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.