Gdy Anna odstawiła Samuela od piersi, wzięła go z sobą w drogę, zabierając również trzyletniego cielca, jedną efę mąki i bukłak wina. Przyprowadziła go do domu Pana, do Szilo. Chłopiec był jeszcze mały. Zabili cielca i poprowadzili chłopca przed Helego. Powiedziała ona wówczas: Pozwól, panie mój! Na twoje życie! To ja jestem ową kobietą, która stała tu przed tobą i modliła się do Pana. O tego chłopca się modliłam, i spełnił Pan prośbę, którą do Niego zanosiłam. Oto ja oddaję go Panu. Po wszystkie dni, jak długo będzie żył, zostaje oddany na własność Panu. I oddali tam pokłon Panu.
Oddać Panu wszystko, co najcenniejsze - oto sztuka. Trzymamy Pana za słowo - i dobrze, bo On spełnia wszystkie swoje obietnice. Ale czy Pan też może nas trzymać za słowo? W przypadku problemów jak z automatu wydajemy z siebie obietnice, czego to nie narobimy, jednak gdy wszystko wraca do normy, już tacy 'hojni' nie jesteśmy. A przecież i tak wszystko pochodzi od Pana, więc oddajemy Mu Jego własność '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.