Czas nawiedzenia

Gdy Jezus był już blisko Jerozolimy, na widok miasta zapłakał nad nim i rzekł: „O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi. Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, obiegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia”.

Jest tu pewien paradoks. Z jednej strony Jezus płacze nad Jerozolimą, że nie poznała czasu swojego nawiedzenia, a z drugiej mówi, że zostało to przed nią zakryte. Jak miała poznać czas, skoro został przed nią zakryty? Czas ma swój sens tylko w Chrystusie. Brak więzi z Nim skutkuje duchową ślepotą. O ile człowiek zdaje sobie z tego sprawę, to jest szansa, że zwróci się do Zbawiciela i odzyska wzrok. Ale kiedy ciemność nazywa światłością, to żadne znaki mu nie pomogą. Dziwimy się czasem, że coś co my uznajemy za ewidentne działanie Boga, przez kogoś innego przyjęte jest jako zbieg okoliczności. My możemy się rozczytywać w Bożych znakach i wszystko układa nam się w logiczną całość, a ktoś drugi nie dostrzega nawet cienia Bożej mocy. Nie ma się co dziwić. Jeśli człowiek, choć w najmniejszym stopniu nie zwróci się do Boga, jeśli nie zatęskni za prawdą, za dobrem, za miłością, to siebie uzna za centrum świata i w takim świecie będzie chciał żyć '+' ks. Adam