Ofiara

Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże».

To zasługiwanie na swoją zapłatę nieco kuleje w naszym polskim kontekście. Potrzeba pokory i ze strony księdza i ze strony wiernych, by pieniądze nie stały się tematem tabu, ani, Boże uchowaj, bożkiem. Wierni muszą poczuć, że utrzymanie kapłana jest swoistą ofiarą składaną Bogu. A ofiara ta nie ma być kieszonkowym, nie ma być opłatą, nie ma być podatkiem. Musi być ofiarą, a więc darem dawanym z miłości. Kapłani muszą zrozumieć, że nic im się nie należy, choć żyć z czegoś trzeba, ale ubogi styl życia, na wzór Jezusa jest najlepszym stylem '+' ks. Adam

We wspólnocie

Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: „Widzieliśmy Pana”. Ale on rzekł do nich: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: „Pokój wam!” Następnie rzekł do Tomasza: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: „Pan mój i Bóg mój!” Powiedział mu Jezus: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Ważne jest, by nie opuszczać wspólnoty, nie uciekać od niej jak Tomasz, ale równie ważne jest, by tworzyć wspólnoty, z których nikt nie będzie chciał uciekać. Możemy winić Tomasza, ale przecież nie znamy motywów jego odejścia, tak jak nie znamy klimatu tamtych dni, klimatu uczniów zamkniętych w Wieczerniku. Bądźmy razem '+' ks. Adam

W łodzi z Jezusem

Gdy Jezus wszedł do łodzi, poszli za Nim Jego uczniowie. Nagle zerwała się gwałtowna burza na jeziorze, tak że fale zalewały łódź; On zaś spał. Wtedy przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: „Panie, ratuj, giniemy!” A On im rzekł: „Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary?” Potem wstał, rozkazał wichrom i jezioru, i nastała głęboka cisza. A ludzie pytali zdumieni: „Kimże On jest, że nawet wichry i jezioro są Mu posłuszne?”

Uczniowie zachowują właściwą kolejność. Do łodzi wchodzi pierwszy Jezus, dopiero potem oni. Dlatego właśnie wszystko jest  porządku, także wtedy, gdy zrywa się burza, gdy uczniowie są przerażeni, gdy zagraża im niebezpieczeństwo. Wpuścić Jezusa do łodzi swego życia i to wpuścić Go jako pierwszego. I zobaczcie, wcale nie oznacza to braku burz, czy braku obaw w naszym życiu. Czasem będzie ciężko, będziemy krzyczeć i płakać, będziemy upadać pod naporem problemów, być może nawet będziemy zawiedzeni, że Jezus śpi, ale kiedy On jest z nami, wszystko jest dobrze i wszystko dobrze się zakończy '+' ks. Adam

Na sto procent

Gdy Jezus zobaczył tłum dokoła siebie, kazał odpłynąć na drugą stronę. Wtem przystąpił pewien uczony w Piśmie i rzekł do Niego: „Nauczycielu, pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz”. Jezus mu odpowiedział: „Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć”. Ktoś inny spośród uczniów rzekł do Niego: „Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca”. Lecz Jezus mu odpowiedział: „Pójdź za Mną, a zostaw umarłym grzebanie ich umarłych”.

Musimy uwierzyć, bardzo mocno uwierzyć, że czas oddany Panu Bogu nigdy nie jest czasem straconym. Nawet jeśli wydaje nam się, że ogarniamy sprawy Boże kosztem innych spraw naszego życia, to to nigdy nie jest z uszczerbkiem dla nas. Póki nie uwierzymy, nie doświadczymy tej prawdy. Jeśli chcemy żyć prawdziwie z Bogiem, to żyjmy. Teraz, tu, na 100 % '+' ks. Adam

Władza kluczy

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”. Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Nieustannie zadziwia mnie wielkie zaufanie Pana Boga, które, jak można to wielokrotnie zauważyć, nie mieści się nam w głowie. Jezus nie bał się powierzyć Kościołowi wielkiej władzy: co zwiążesz, będzie związane, co rozwiążesz, będzie rozwiązane. Przecież wie Pan Bóg, że nasze decyzje mogą być różne, a jednak nie uwarunkował niczym swej obietnicy. Władza kluczy jest przez to tez wielkim wezwaniem dla nas. Bo idziemy do Boga drogą wskazaną przez Kościół, a nie wymyśloną czy oczekiwaną przez nas. Jezus nam zaufał, to dar ale i zadanie '+' ks. Adam

Nie zgubić

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: "Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie". Lecz On im odpowiedział: "Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca»? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu.

Jezusowe pytanie: czemuście Mnie szukali? Można by zadać też w inny sposób: czemuście Mnie zgubili? Oczywiście, trzeba wciąż szukać Jezusa w swoim życiu, ale najpierw trzeba uczynić wszystko, co w naszej mocy, by Go nie zgubić. Normą jest stała więź, pewnie, że raz mocniejsza, raz słabsza, jak to w naszym życiu, ale jednak nieustanna więź '+' ks. Adam

W rytmie Bożego Serca

Jezus opowiedział faryzeuszom i uczonym w Piśmie następującą przypowieść: „Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zagubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: "Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła". Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia”.

Wciąż mierzymy się z poczuciem własnej wielkości. Trudno uwierzyć, że bez Jezusa nie znaczymy nic i że On ukochał nas aż tak. Trudno przyjąć, że zawdzięczamy Bogu absolutnie wszystko i że wszystko jest łaską. Trudno uwierzyć, że jesteśmy tą zagubioną owcą i że jak najbardziej potrzebujemy nawrócenia. Ale zanim uwierzymy po prostu wpatrujmy się w Boskie Serce Zbawiciela, aż nasze serce zacznie bić zgodnie z Jego rytmem '+' ks. Adam

Mówiąc na skale

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?" Wtedy im oświadczę: "Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości". Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry, i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”. Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak ich uczeni w Piśmie.

Słowo ma wielką wartość. Słowo może uleczyć lub zranić. Jednak swój właściwy blask słowo otrzymuje dopiero w połączeniu z autentycznym życiem. Opieranie się tylko na słowach czy tylko na czynach, bez odniesienia do Boga, to zawsze budowanie na piasku. A my jesteśmy wezwani do skały, do prawości. I wcale nie o wielkie rzeczy tu od razu chodzi. Nawet zwykłe „dzień dobry” wypowiedziane szczerze, a nie ze zwykłej kurtuazji ma moc dołożenia kolejnej cegiełki do trwałej budowli '+' ks. Adam

W owczej skórze

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. A więc: poznacie ich po ich owocach”.

Zło od dobra jest bardzo łatwo odróżnić. Ale dobro od pozornego dobra już nie. Potrzeba tu pewnej przenikliwości i rozumowo-duchowego rozeznawania. I nieco ostrożności w podchodzeniu do wszelkich nowinek. Dzisiejszy zalew przeróżnych objawień, cudów, proroków nie ułatwia nam kształtowania wiary, tym bardziej warto postarać się o spokój i dystans w podejściu do tematu '+' ks. Adam

Nowe imię

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”. Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił, wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się. zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

Nasza historia nie będzie tak spektakularna jak w przypadku Jana Chrzciciela, bo większy od niego nie powstał, ale na pewno nasza historia jest wyjątkowa i dlatego warto zadbać o poznanie siebie w taki sposób, w jaki zna nas Bóg, jaki dla nas przewidział, jaki dla nas przygotował. I tu wielka rola rodziny, wspólnoty, przyjaciół. Poznanie swojego powołania nie dokonuje się w odosobnieniu. To wspólnota pomaga nam rozczytać nasze nowe imię. Dziękujmy Panu za wspólnoty, w których wzrastamy '+' ks. Adam

Sądy

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, podczas gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata".

To, że tworzymy w sobie oceny, że coś lubimy, a czegoś nie, że coś nam pasuje, a coś nie, nie jest problemem. Tak tworzą się przyjaźnie, tak uściślają się nasze zainteresowania. Dopóki nasze sądy nie mają na celu fałszywego pomniejszania innych dla wywyższenia siebie, jest dobrze. A ponieważ pycha ostatnia umiera w człowieku, dlatego trzeba być bardzo ostrożnym w wygłaszaniu swoich opinii. Musimy uwierzyć, że nie ma konieczności stawiania kropki nad i, i że nie zawsze mamy powiedzieć ostatnie zdanie i że milczenie naprawdę jest złotem '+' ks. Adam

Wyjątkowo

Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: ”Za kogo uważają Mnie tłumy?”. Oni odpowiedzieli: ”Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”. Zapytał ich: ”A wy, za kogo Mnie uważacie ?”. Piotr odpowiedział: ”Za Mesjasza Bożego”. Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: ”Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Potem mówił do wszystkich: ”Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”.

Tworząc wspólnotę wiary, nie jesteśmy wezwani do dawania wspólnej odpowiedzi, ale do wspólnego udzielania osobistej odpowiedzi. Nigdy wiara nie prowadzi nas do ujednolicenia. Ona zawsze kieruje nas jedyną, niepowtarzalną drogą, przygotowaną tylko dla nas. I dlatego też naszej odpowiedzi nie może dać ktoś inny. W pewnym sensie możemy powiedzieć, że mimo wszystko jesteśmy niezastąpieni. Przywilej i odpowiedzialność '+' ks. Adam

Zbytnio

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie. Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one? Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? A o odzienie czemu się zbytnio troszczycie? Przypatrzcie się liliom na polu, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie o wiele pewniej was, małej wiary? Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkie potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy”.

Nie unikniemy trosk, a nawet dobrze, że są, bo one mimo wszystko świadczą na naszą korzyść. Problematycznym staje się czas, w którym troska zaczyna wchodzić nam na głowę, gdy przejmuje nad nami kontrolę. Nie mamy pełnej władzy nad naszym życiem, a nad wieloma sprawami, to nie mamy w ogóle żadnej władzy. Zamartwianie się w żaden sposób nam nie pomoże, ale powierzanie swoich trosk Bogu już tak. Jeśli zatem chcemy się troszczyć o pewne sprawy, to zaczynajmy od powierzenia ich Bogu '+' ks. Adam

Zmiana wzroku

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność”.

Nasze postrzeganie świata, kreuje nasz stosunek do niego. Jeśli uważamy się za ofiary, to postępujemy jak ofiary i wszystko pod ten obraz będziemy sobie układać. Jeśli uznamy, że jesteśmy dziećmi Boga, że jesteśmy przez Niego kochani, to właśnie tak będziemy postępować. Jeśli w drugim człowieku widzimy wroga, to każde jego słowo, każdy gest będzie budziło w nas złość, atak, strach. Jeśli zobaczymy w nim bliźniego, to nasza ocena będzie spojrzeniem miłości. Zanim zabierzemy się za wielkie zmiany, zmieńmy nasz wzrok '+' ks. Adam

Dla Jezusa

Jezus opowiadał rzeszom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrowił. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu mówiąc: „Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie znajdą schronienie i żywność; bo jesteśmy tu na pustkowiu”. Lecz On rzekł do nich: „Wy dajcie im jeść”. Oni odpowiedzieli: „Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i nakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi”. Było bowiem około pięciu tysięcy mężczyzn. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Każcie im rozsiąść się gromadami mniej więcej po pięćdziesięciu”. Uczynili tak i rozmieścili wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi. Jedli i nasycili się wszyscy, i zebrano jeszcze dwanaście koszów.

Jak ważna jest w naszym życiu cierpliwość i wytrwałość. Nie tak w ogóle, ale wytrwałość w sprawach Bożych. Najpiękniejsze, co możemy zrobić, to trwać przy Jezusie, słuchać Jego nauki, pozwalać Mu się dotknąć, odsłaniać przed Nim swoje rany i ostatecznie przyznać się do głodu, który najbardziej nas trawi. Jezus jest przy nas. I my bądźmy przy Nim '+' ks. Adam

Nie dla lajków

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój który widzi w ukryciu, odda tobie. Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”.

Jezus nie boi się używać nagród w wychowaniu. Kwestia tego, co dla nas jest nagrodą i na jaką nagrodę czekamy. Jeśli zależy nam na tym, co przemijalne, na uznaniu, na opinii innych, na pochlebstwach, na popularności, to będziemy żyli, żeby zebrać jak najwięcej braw czy lajków. I niekoniecznie zawalczymy wtedy o prawdę, bo prawda często sprzeciwia się popularności. Świadomość, że nasza nagroda jest u Boga i że to dla Niego coś robimy, dla Niego się staramy, dla Niego zgadzamy się na pewien sposób życia, nie wywoła burzy oklasków, ale zawsze zrodzi dobre owoce '+' ks. Adam

Kogo słuchać?

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Słyszeliście, że powiedziano: "Będziesz miłował swego bliźniego", a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak, będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.

Nawet dzisiaj zdarza się nam dokładać coś do słów Boga, by się usprawiedliwić, by znaleźć uzasadnienie dla swojego grzechu, by udowodnić swej racje. I dlatego bardzo potrzebujemy nieustannego powrotu do słów Jezusa: Ja wam powiadam. Ja wam powiadam. Musimy wiedzieć, co mówi Jezus, bo inaczej skąd dowiemy się, co robić? Ze świata, albo ze swojej mądrości. Ja wam powiadam '+' ks. Adam

Nowe prawo

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Słyszeliście, że powiedziano: "Oko za oko i ząb za ząb". A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie”.

Jezus ustanawia nowe prawo. Ja wam powiadam. I my często sami stajemy przed takim wyborem: nie wiadomo kto i Jezus. A przecież powinno to być dla nas oczywiste, że mamy słuchać tego, co mówi Jezus, a nie tego, co powiedziano. Być może łatwiej, w zgodzie z naturą skażoną grzechem, jest nam czynić wedle zasady oko za oko, łatwiej o zemstę niż o przebaczenie. Ale kiedy słyszymy jezusowe: Ja wam powiadam, to mamy też pewność, że Jezus nie tylko mówi, ale i daje siłę, by według tego żyć '+' ks. Adam

Duch, który objawia

Jezus powiedział swoim uczniom: ”Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam oznajmi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego bierze i wam objawi”.

Chętnie usłyszelibyśmy rzeczy przyszłe, prawda? Kogóż nie interesuje przyszłość?! Tyle że Duch Święty nie przychodzi do nas w roli wróżki, która objaśni nam, co się stanie jutro, za tydzień i za rok. Duch Święty wprowadza nas w tajemnicę przyszłości ewangelicznej. Duch objawia nam drogę, którą mamy iść, by dojść tam, gdzie jest nasze miejsce '+' ks. Adam

Przysięgi

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie będziesz fałszywie przysięgał, lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi”. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie – ani na niebo, bo jest tronem Boga; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nawet jednego włosa nie możesz uczynić białym albo czarnym. Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi".
Człowiek nie może przysięgać na niebo, bo niebo nie jest jego własnością, tak samo nie przysięgnie na siebie, bo nikt z nas nie ma absolutnej władzy nad swoim życiem. Nasza gwarancja jest w Bogu i jeśli możemy cokolwiek obiecać, to tylko wtedy, gdy pozwalamy się Mu prowadzić, gdy nasze ręce są w Jego dłoniach, gdy nasze kroki biegną po Jego śladach. Tylko w Chrystusie wszystkie obietnice i przysięgi są ‘tak’ '+' ks. Adam

Rozmyślnie

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Słyszeliście, że powiedziano: "Nie cudzołóż". A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa. Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła. Powiedziano też: "Jeśli kto chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy". A Ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę, poza wypadkiem nierządu, naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa”.

Zbyt łatwo oddzielamy nasze wybory od ich konsekwencji. Wmawiamy sobie: masz prawo, jesteś wolny, ale jakby w ogóle nie chcemy wziąć pod uwagę skutków naszych decyzji. Często po prostu nie myślimy o konsekwencjach. A kiedy nie myślimy o konsekwencjach, to często też nie myślimy o tym, co teraz, co robimy, co powinniśmy robić, czego robić nam nie wolno. Dlatego, korzystając z rozumu, z doświadczenia, z mądrości innych, warto starać się o determinację w życiu duchowym.'+' ks. Adam

Kogo posłać?

W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. I wołał jeden do drugiego: "Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały". Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem. I usłyszałem głos Pana mówiącego: "Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?" Odpowiedziałem: "Oto ja, poślij mnie!"

Kogo mam posłać? To jest niesamowite, że Pan Bóg stawia takie pytanie. Kiedy mówimy o Bożym wezwaniu, to musimy pamiętać, że ono nigdy nie ma w sobie nic z ludzkich rozkazów. Pan Bóg objawia nam prawdę, pokazuje szerszą perspektywę, przedstawia różne możliwości i wskazuje na tę jedną drogę, Jego drogę. Ale wybór, odpowiedź są już w gestii wolności człowieka. Szacunek, czułość i miłość Boga. To jest niesamowite. Kogo mam posłać? Liczę na ciebie, chce ciebie, wybieram ciebie, stawiam na ciebie. Ale czy się zgodzisz? '+' ks. Adam

Z mocą!

Jezus powiedział do swoich apostołów: "Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was»".

Pan Jezus nie wzywał nas do sieroctwa. Słuchajmy, co mówi: wart jest robotnik swej strawy; jeśli dom nie zasługuje, niech powróci do was wasz pokój. Ciekawe, prawda? Dzisiejsza Ewangelia jest wielkim wezwaniem do zaufania Panu Bogu. Życie nasze ma być złożone w rękach Bożych, bo o sprawy tego świata niech zabiegają ludzie tego świata. My mamy zabiegać o przyjście Królestwa Bożego, w całkowitym zaufaniu do Boga i bez grama naiwności '+' ks. Adam

Solą jesteś

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie".

Nasze życie ma sens, gdy jest rozdzielane. Najpierw oddane Panu Bogu, ale potem wydane – nie bójmy się tego powiedzieć – dla świata. Uczeń Chrystusa ma żyć jak Chrystus, a więc ma stawać się ofiarą na wzór Chrystusa. Wiadomo, ciężko jest wydać siebie, ciężko jest pozwolić się innym połamać, ale raz jeszcze pomyślmy o soli. Jeśli ją schowasz, ani ty nie skorzystasz, ani inni, ani soli nie ocalisz. Kiedy stajemy się ofiarą dla innych i za innych, to smak tej ofiary rozraduje nas i rozraduje tych, za których ofiarę składamy, ale, co najważniejsze, rozraduje samego Pana Boga '+' ks. Adam

Zawsze "tak"

Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: "Niewiasto, oto syn Twój". Następnie rzekł do ucznia: "Oto Matka twoja". I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Potem Jezus, świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: "Pragnę". Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: "Dokonało się!" I skłoniwszy głowę, oddał ducha. Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat – ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem – Żydzi prosili Piłata, żeby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Jezusem byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda.

Matką Kościoła staje się Maryja w Godzinie Jezusa, pod Jego Krzyżem. Przedziwna wymiana: za Syna Bożego, dostaje w opiekę grzeszników ludzkich. Jednak pokora Maryi każe Jej zawsze mówić Bogu „tak”. I jeśli chcemy nazywać Maryję swoją Matką, to właśnie takiej drogi nam trzeba, drogi pokornego mówienia Bogu „tak”, także wtedy, gdy nie wszystko rozumiemy, gdy nie wszystko chcemy, gdy nie wszystko jest łatwe '+' ks. Adam

Mocą miłości

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze. Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem".

Gdyby ktoś obawiał się, że nie da rady udźwignął całego ciężaru przykazań, Pan wskazuje prostą drogę, mówi: kochaj. Kochając, można wypełnić całą Ewangelię. Po drugie słowa Jezusa dodają nam odwagi. Jeśli ktoś zaczyna kochać, znajdzie siłę, by wydoskonalić się w życiu według przykazań. Miłość rozwija człowieka, umacnia, go wspiera, dzięki czemu człowiek może zrobić nawet to, co wydawało mu się kiedyś niemożliwe '+' ks. Adam

Jaki jest

Gdy Jezus zmartwychwstały ukazał się uczniom nad jeziorem Genezaret, Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi, i powiedział: „Panie, kto jest ten, który Cię zdradzi?” Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: „Panie, a co z tym będzie?” Odpowiedział mu Jezus: „Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za Mną”. Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: „Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego?” Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe. Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które, gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by trzeba napisać.

Dobrze, że Piotr taki jest, jaki jest, bo pokazuje nam, że świętość wykuwa się w prawdzie o nas. Piotr jest święty, choć nie był doskonały. Pan pokazuje nam, że nie patrzy na nasze wady, patrzy na naszą miłość, nawet jeśli on dopiero stawia pierwsze kroki. Nie musimy kreować się na herosów wiary. Bądźmy sobą, żyjmy w prawdzie, ale wciąż kierujmy się do Jezusa '+' ks. Adam

Tyle, ile mamy

Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom i spożył z nimi śniadanie, rzekł do Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś baranki moje”. I powtórnie powiedział do niego: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” Odparł Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś owce moje”. Powiedział mu po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?” Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: „Czy kochasz Mnie?” I rzekł do Niego: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego Jezus: „Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: „Pójdź za Mną!”

Piotr nie jest gotowy do miłowania, po zdradzie boi się wielkich deklaracji i być może sam nie wierzy, że jest zdolny do wielkiej miłości. Dlatego na pytanie Pana: czy miłujesz? – odpowiada: kocham – to znaczy: jesteś dla mnie ważny. I zobaczcie, Pan Jezus nie gardzi taką deklaracją i pyta Piotra o tę zwykłą, ludzką miłość, czy chociaż tyle mi dasz? – zdaje się mówić Pan Jezus. I to "chociaż tyle" wystarczy, bo resztę ma sam Pan Bóg. To On nas dopełnia, to On przemienia naszą ludzką miłość w miłość ofiarną, pełną, bezwarunkową. Nie musimy zapewniać, że stać nas na wszystko. Dajmy to, co mamy, tyle, ile mamy. Resztę zostawmy Panu '+' ks. Adam

By byli jedno

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.

Ciężko zrezygnować z własnego zdania i ciężko zaufać, ciężko posłuchać, bo przecież wiem lepiej, bo walczę o dobro, walczę o Boga, walczę o pobożność. Ale zobaczcie – Jezus nie modlił się: Ojcze, aby byli pobożni, aby byli dobrzy, ale – by byli jedno i to jedno w Nas. Ta jedność nie jest szukaniem kompromisów, bo one zawsze wprowadzają relację zwycięstwa i porażki. Jedność jest szukaniem prawdziwej miłości, najpierw do Boga, potem do drugiego człowieka. Wierzymy, że modlitwa Jezusa na pewno się spełni, inna kwestia to ta, czy my w tej modlitwie będziemy mieć swój udział '+' ks. Adam

W tym świecie

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie”.
Życie wiarą musi być przeżywane w rzeczywistej, a nie wyimaginowanej, czy życzeniowej odsłonie naszego życia. Wiara ma moc przeprowadzić nas przez ten świat bez ubajkowiania go. Mamy taki świat, jaki mamy, mamy życie, jakie mamy. Bo jeśli chcemy zacząć prawdziwie żyć, prawdziwie wierzyć, gdy wszystko będzie w miarę po naszej myśli, to – nie łudźmy się – w ogóle nie zaczniemy. Jezus jest z nami teraz, w tym świecie, w tej rzeczywistości. Jeśli pozwolę Mu działać, to nie muszę czekać na lepsze warunki, bo z Nim wszystko jest takie, jakie być powinno '+' ks. Adam

Chwała Mu

W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: „Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie”.

Jezus chwali Ojca swoimi ustami, ale od razu pokazuje też, na czym owo oddanie chwały polega: wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. Bóg cieszy się z naszych słów miłości i oddania, ale czeka też na dziecięce oddanie. Znamy to – lepsze posłuszeństwo niż nabożeństwo. Słuchanie Boga to jeden z najlepszych znaków miłości '+' ks. Adam

Wierność wyborowi

Uczniowie rzekli do Jezusa: „Oto teraz mówisz otwarcie i nie opowiadasz żadnej przypowieści. Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie trzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś”. Odpowiedział im Jezus: „Teraz wierzycie? Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną. To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat”.

Oparcie wiary na rozumie, czy na sercu to stanowczo za mało. Wiara potrzebuje wolnej woli, która, wsparta rozumem, będzie chciała wciąż wybierać Jezusa, także wtedy, gdy sytuacja nie będzie do ogarnięcia rozumem. Idę za Jezusem nie dlatego, że wszystko rozumiem, ale dlatego, że wybrałem Jezusa i chcę pozostać wierny mojemu wyborowi '+' ks. Adam

Nowe życie teraz

Jezus powiedział do swoich uczniów: ”Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”. Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Wniebowstąpienie nie jest baśniowym zakończeniem historii Jezusa z Nazaretu i nie jest też odejściem Boga w niedostępne galaktyki. Jezus wraca do Ojca, by być blisko nas, w całkowicie nowy sposób, całkowicie inny niż ten znany z ziemskich doświadczeń. Posyła nam swego Ducha, moc z wysoka, byśmy tę Jego obecność umieli rozpoznać i przyjąć. A Jego wniebowstąpienie ma obudzić w nas tęsknotę za domem Ojca, ma na nowo rozpalić w nas pragnienie nowego życia. W pewien sposób to nowe życie możemy rozpocząć już teraz '+' ks. Adam

Wielkie rzeczy

Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.

Wyjątkowe i godne pochwały, godne naśladowania jest w Maryi posłuszeństwo Bożemu głosowi, jest Jej zaufanie, wiara w Boże obietnice. Wielkie jest to, że Bóg wybrał Maryję i w Niej sobie upodobał, ale wielka jest również odpowiedź Maryi, Jej proste, ufne i pokorne „tak” wobec Bożych planów. Ale podobnie w naszym przypadku. Wybranie nas przez Boga, oczywiście nie jest tak doniosłe jak w życiu Maryi, ale śmiało możemy powiedzieć, że jest wielkie. I wielka może być nasza odpowiedź. Uczmy się od Maryi '+' ks. Adam

Chwila prawdy

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość. Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat. Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic Mnie nie będziecie pytać".

Nie żyjemy dla tego świata. Nasza zgoda na to, by sprawy tego świata pochłonęły nas bez reszty nijak się ma do życia Ewangelią. Każdy z nas musi wyrobić sobie sposób na życie w czujności. Nie w czujności ze strachu, czujności wylęknionej, jąkającej się, ale w rozumnej, świadomej i owocnej. Przyjdzie czas, gdy znikną wszystkie pytania, wszystkie wątpliwości, zostanie prawda. Na tę chwilę warto czekać '+' ks. Adam

Chwila

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”. Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: „Co to znaczy, co nam mówi: "Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie"; oraz: "Idę do Ojca?” Powiedzieli więc: „Co znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co mówi”. Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: „Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: "Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?" Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość”.

Z domu Ojca w Niebie to wszystko to tylko chwila. Ale nawet tak krótką chwilę trzeba dobrze przeżyć. A to możliwe jest, gdy nie zatracamy świadomości, że życie nasze jeszcze przed nami. Wykorzystaj to, co masz tu, ale nie gub myśli o tym, co tam. Święci radzą nam, by każdy dzień zakończyć tak, jakby to był ostatni dzień na ziemi. Warto powrócić do takiej praktyki '+' ks. Adam

Mocą Ducha

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego bierze i wam objawi”.

Bardzo lubię słowa św. Augustyna o tym, że ambona, z której płynie Słowo Boże tak naprawdę znajduje się w sercu człowieka. To jest właśnie działanie Ducha Świętego. On nie jest Nauczycielem jakiejś nowej prawdy, ale wprowadza nas w głąb tej prawdy, którą objawił nam Jezus. Nauki Ewangelii nie poznaje się samym tylko rozumem. Daleko bardziej potrzebne jest poznanie wewnętrzne, które nie wypływa z wysiłku człowieka, a z działania Ducha Świętego '+' ks. Adam

Boża sprawiedliwość

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Teraz idę do Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie: "Dokąd idziesz?" Ale ponieważ to wam powiedziałem, smutek napełnił wam serce. Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. On zaś gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu, bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości zaś, bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie, bo władca tego świata został osądzony”.

Bóg jest sprawiedliwy poprzez wierność swojemu słowu, swoim obietnicom. Jeśli Duch ma nas przekonać o sprawiedliwości, to nie o karze, bo tym nas nie trzeba przekonywać, doskonale to wiemy. Duch chce nas przekonać o wierności Boga. Bóg nie cofa swojego słowa. Wezwania Boże i dary łaski są nieodwołalne – powie św. Paweł. Bóg nas kocha, Bóg przyszykował nam wspaniałe mieszkanie w Niebie, Bóg na nas czeka – i tego nic nie zmieni. Wybór należy do nas '+' ks. Adam

O Chrystusie

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku. To wam powiedziałem, abyście się nie załamali w wierze. Wyłączą was z synagogi. Owszem, nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu. Będą tak czynić, bo nie poznali ani Ojca, ani Mnie. Ale powiedziałem wam o tych rzeczach, abyście gdy nadejdzie ich godzina, pamiętali o nich, że Ja wam to powiedziałem”.

Świadczenie o Jezusie będzie skuteczne tylko wtedy, gdy będzie o Jezusie, a nie o nas. Jeśli chce się być autentycznym uczniem Chrystusa, to trzeba zadbać o to, by coraz więcej było Chrystusa, a coraz mniej siebie. To Duch przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie, nie my. Nie wolno nam o tym zapominać. My róbmy swoje, pamiętając dzięki komu i dla kogo to robimy '+' ks. Adam

Uwierzyć

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie".

Czasem myślimy, że gdybyśmy więcej wiedzieli, to lepiej byśmy wierzyli, w tym znaczeniu – że gdyby Pan Bóg odsłonił przed nami więcej tajemnic, gdyby częściej dawał dowody swojej obecności, łatwiej by się wierzyło. Ale zauważcie, co mówi Pan Jezus. Zapowiada swoje powtórne przyjście, mówi, jak będzie, ale zaznacza, że ta wiedza nie zwolni uczniów z wiary – mówię wam o tym, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Uczniowie wiedzą więcej, ale łatwiej im się nie wierzy '+' ks. Adam

Do Boga

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził. Gdybyście byli ze świata, świat by was miłował jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: "Sługa nie jest większy od swego pana". Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał”.

Nie mamy zabiegać o względy świata, ale go doprowadzić do zbawienia. A to dzieje się nie poprzez kampanię wyborczą, reklamową, nie poprzez przekonywanie, nie poprzez przekupywanie, ale poprzez świadectwo. I żeby dać świadectwo miłości Chrystusa, trzeba w tej miłości żyć, po prostu żyć. Bez udziwnień, bez egzaltacji, bez pychy i bez arogancji – zwyczajnie, normalnie, autentycznie i skutecznie. Należymy do Chrystusa, i musimy sobie zdawać sprawę, jak wielki to przywilej '+' ks. Adam

Kochaj!

Jezus powiedział do swoich uczniów: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go prosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali”.

Jeśli będziesz wzrastał w miłości, to reszty przykazań też się nauczysz. Pokochasz Boga, to będziesz się modlił, nawet jeśli nie od razu twoja modlitwa będzie piękna, ale na pewno będzie szczera. Będziesz kochał innych, to nie będziesz źle o nich mówił, nie będziesz kłamał, nie będziesz ich oszukiwał, a jeśli nawet ci się to przydarzy, to dzięki miłości będziesz wiedział, jak to naprawić. Nie ma zatem innych przykazań, jedno jest - kochaj '+' ks. Adam

Droga ofiary

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna”.

Miłość Ojca i Syna jest miłością ofiarniczą, bezgraniczną i płodną. Syn ofiaruje się Ojcu, ale i Ojciec ofiaruje Syna. Z tej ofiary rodzi się życie i to życie, które nie ma końca. Kiedy Jezus daje nam przykazanie miłości, to wskazuje właśnie na taką miłość, która objawia się w ofierze i która jest nastawiona na życie. Droga chrześcijanina jest drogą ofiary '+' ks. Adam

Czysty

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, o ile nie trwa w winnym krzewie, tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony, jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją i wrzuca do ognia i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami”.

Człowiek, który chce być blisko Jezusa, może być święty, może być czysty, nawet jeśli doświadcza nieustannie swojej grzeszności. Kiedy Jezus zachęca nas do trwania w Nim, to nie wymaga od nas gwarancji bezgrzeszności, ale nieustannej, po wielokroć powtarzanej decyzji, że chcemy być blisko Niego, że chcemy za Nim iść, że chcemy z Nim być. Mamy być przejrzyści, a więc prawdziwi, dobro nazywając dobrem, a zło złem '+' ks. Adam

Przez ucisk

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał”.

Kiedy Jezus mówi, że daje nam swój pokój, to nie mówi o zwykłym pokoju serca, jaki znamy, albo o doświadczeniu ciszy czy szczęścia. Jezus mówi, że Jego pokój daje siłę, odwagę, męstwo, wierność, nadzieję i moc. I daje to wszystko nie przez odkręcanie świata, ale wbrew zamętowi świata. Władca tego świata będzie próbował odsunąć nas od Jezusa, ale Boży pokój wskaże nam drogę, by poprzez krzyż, poprzez cierpienie, poprzez ucisk dojść tam, gdzie jest nasze miejsce '+' ks. Adam

Miłość rozjaśnia

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie”. Rzekł do Niego Juda, ale nie Iskariota: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?” W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”.

Życie zgodne z przykazaniami nie są możliwe bez miłości. Najpierw trzeba ukochać Boga, żeby móc żyć zgodnie z Jego nauką. Z reszta tak sobie obserwuję to nasze chrześcijańskie życie. I np. dlaczego są rozmowy w kościele, albo dlaczego niektórzy spóźniają się na Mszę św., albo dlaczego nie pościmy w piątki? Odpowiedź jest jedna – brakuje miłości. Jeśli człowiek naprawdę rozkocha się w Panu Bogu, to nikt nie musi mu mówić, że w kościele zachowujemy modlitewne milczenie, że Msza św. jest naszym największym skarbem, że piątkowy post może stać się miłym Panu darem, że codzienny pacierz ma znaczenie, że przebaczyć drugiemu zawsze można, i wiele wiele innych. Miłość rozjaśnia wszystko i miłość daje siłę, by żyć według Bożej nauki '+' ks. Adam