Na pustyni

Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Jemu prostujcie ścieżki. Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając /przy tym/ swe grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym.

Jan Chrzciciel jest człowiekiem modlitwy. Swe zadanie wypełnia na pustyni, a więc z dala od hałasu i pośpiechu świata pędzącego nie wiadomo za czym i po co. Pustynia to w pierwszym rzędzie miejsce ciszy i milczenia, w którym prorok może usłyszeć głos Boga i napełnić swe serce słowem pochodzącym od Niego. Dopiero zasłuchany w słowo Boga Jan, mógł z radością odkryć, że Jezus jest dla niego Kimś najważniejszym i najbliższym. Odkrył, że Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem, Synem Bożym. Nade wszystko jednak, z radością odczuł, że przychodzący Jezus przynosi Bożą dobroć i miłość – że jest jego Przyjacielem '+' ks. Adam