Chcieć albo nie chcieć

Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym. Oni jednak słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć. Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli na wieś. Oni powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli. W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. I rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”.

Skąd zarzut o brak wiary? Z samej jej definicji. Wiara nie jest pewnością ludzką, a ludzką decyzją. Człowiek, można powiedzieć w skrócie, chce albo nie chce wierzyć. Jeśli chce, to znajdzie znaki, które podpowiedzą mu drogę, pomogą na niej wytrwać i doprowadzą do owoców. Jeśli nie chce, to, jak pamiętamy, choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzy '+' ks. Adam