Miłość w sobie

Jezus powiedział do Zydów: Gdybym Ja wydawał świadectwo o sobie samym, sąd mój nie byłby prawdziwy. Jest przecież ktoś inny, kto wydaje sąd o Mnie; a wiem, że sąd, który o mnie wydaje, jest prawdziwy. Wysłaliście poselstwo do Jana i on dał świadectwo prawdzie. Ja nie zważam na świadectwo człowieka, ale mówię to, abyście byli zbawieni. On był lampą, co płonie i świeci, wy zaś chcieliście radować się krótki czas jego światłem. Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wykonania; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał. Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza; nie macie także słowa Jego, trwającego w was, bo wyście nie uwierzyli w Tego, którego On posłał. Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie. Nie odbieram chwały od ludzi, ale wiem o was, że nie macie w sobie miłości Boga. Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie.

Jak bolesne dla Bożego Serca musi być stwierdzenie: nie macie w sobie miłości Boga! Jak bolesna jest ludzka niewdzięczność! Bóg stwarza człowieka z miłości, z miłości dla Niego umiera, a człowiek nie ma w sobie miłości Boga. Wiem, że się starasz i że próbujesz i jest na pewno bardzo cenne. Nie chcę jednak, byś zatrzymywał się na sobie. Pomyśl dzisiaj, pomyśl w tym Wielkim Poście o Bogu, który umiera z tęsknoty za miłością człowieka. Uraduj dzisiaj Boże Serce. Jezus pragnie miłości człowieka, pragnie Twojej miłości. Nie pozwól, by czekał w nieskończoność. Dzisiaj jest ten czas. Innego nie będzie '+' ks. Adam