We wspólnocie

Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam, gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Jezus wszedł, stanął pośrodku i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: ”Widzieliśmy Pana!”. Ale on rzekł do nich: ”Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: ”Pokój wam!”. Następnie rzekł do Tomasza: ”Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: ”Pan mój i Bóg mój!”. Powiedział mu Jezus: ”Uwierzyłeś, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

Główny problem Tomasza nie polegał na tym, ze nie uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa. Tym nie różnił się od pozostałych Apostołów. Tomasz zwątpił w Kościół, w to, że tylko w Kościele jego wątpliwości znikną. Odszedł od wspólnoty. Nie wiemy dlaczego. Może nie mógł patrzeć, jak dorośli mężczyźni siedzą zatrwożeni i nerwowo reagują na każde pukanie do drzwi. A może nie wierzył, że jest sens czekać, nie wierzył, że jest na co czekać. Nie wiemy. Ale dostajemy w jego przypadku ważną lekcję. Wątpliwości, pytania bez odpowiedzi, nawet i zwątpienia nie są czymś nadzwyczajnym, nie trzeba się ich obawiać. Ważne, by nie uciekać od wspólnoty, by nie działać w pojedynkę, by się nie znudzić '+' ks. Adam