Wyjątkowo

Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: ”Za kogo uważają Mnie tłumy?”. Oni odpowiedzieli: ”Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”. Zapytał ich: ”A wy, za kogo Mnie uważacie ?”. Piotr odpowiedział: ”Za Mesjasza Bożego”. Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: ”Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Potem mówił do wszystkich: ”Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”.

Tworząc wspólnotę wiary, nie jesteśmy wezwani do dawania wspólnej odpowiedzi, ale do wspólnego udzielania osobistej odpowiedzi. Nigdy wiara nie prowadzi nas do ujednolicenia. Ona zawsze kieruje nas jedyną, niepowtarzalną drogą, przygotowaną tylko dla nas. I dlatego też naszej odpowiedzi nie może dać ktoś inny. W pewnym sensie możemy powiedzieć, że mimo wszystko jesteśmy niezastąpieni. Przywilej i odpowiedzialność '+' ks. Adam