Z wdzięcznością

Jezus powiedział do tłumów: „Z kim mam porównać to pokolenie? Podobne jest ono do przebywających na rynku dzieci, które przymawiają swym rówieśnikom: «Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie zawodzili». Przyszedł bowiem Jan: nie jadł ani nie pił, a oni mówią: «Zły duch go opętał». Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije, a oni mówią: «Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników». A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swe czyny”. 

Od grzechu pierworodnego całe stworzenie doświadcza w sobie napięcia, rozłamu, także ciężaru zła. I to życie tutaj zawsze naznaczone będzie tym grzechowym pęknięciem. Wiadomo też, że zło jest krzykliwe i zaborcze. Wkracza z impetem nie tylko na tereny niezamieszkałe, ale próbuje zawłaszczyć także naszą przestrzeń. Ale czy to znaczy, że nasze życie jest złe, pozbawione nadziei, że jest wędrówką tylko przez łzy i ból? Żadną miarą! Niezadowolenie bierze się z przyciemnionego wzroku, przyciemnionego przez pokusy i grzech. Jeśli nie patrzymy na ostateczny cel naszej ziemskiej wędrówki, cały wysiłek tutaj, zmaganie się z przeszkodami, cały trud – to wszystko nie ma sensu. Bo ten sens odnajdujemy tylko w Krzyżu Jezusa Chrystusa. Kto pamięta, co się tam dokonało, nie pozwoli sobie na życie bez odniesienia do woli Bożej. A wolą Bożą jest nasze szczęście, już tu na ziemi, ale przede wszystkim szczęście wieczne. Świadomość tego pozwala zobaczyć w chorobie coś więcej niż tylko ból i utrapienie, w problemach coś więcej niż tylko przeszkody, a w śmierci coś więcej niż tylko zakończenie tego życia. I by ta świadomość mogła się w nas rozwijać konieczna jest postawa wdzięczności. Wdzięczność wobec Boga, rodzi wrażliwość na Jego dary, otwiera nasz duchowy wzrok na szerszą perspektywę i chroni przed wiecznym niezadowoleniem.'+' ks. Adam