Boży pośpiech

Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

Ewangelia wyraźnie zaznacza, że aby nie stracić szansy spotkania z Bogiem, doświadczenia Boga i Jego mocy w naszym życiu, posłuszeństwo wiary ma być nasączone pośpiechem, nie chodzi tu oczywiście o zniecierpliwienie, ale o miłosną tęsknotę, która sprawia, że człowiek nie może doczekać się celu. Święci podpowiadają, że nie tylko co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj, ale także, co masz zrobić dzisiaj, zrób teraz. Ponadto w tym pośpiechu pasterzy odnajdujemy też wskazanie, by dla Boga umieć zostawić wszystko, tak jak oni zostawili swoje trzody, będące przecież źródłem ich utrzymania, będące gwarantem bezpiecznej przyszłości. Chodzi tu o chęć patrzenia na swoje życie oczami Boga, o to by nie sprowadzać swojego życia tylko do wymiaru ziemskiego. Pandemia dobitnie pokazała, na ile ufamy Bogu, a na ile żyjemy tym światem. Trudne to zadanie by z jednej strony zostawić wszystko, ale potem wszystko systematycznie zostawiać '+' ks. Adam