Prawdziwy Pasterz

Gdy Jezus ujrzał wielki tłum, ogarnęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce jest puste, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia”. Lecz On im odpowiedział: „Wy dajcie im jeść”. Rzekli Mu: „Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść?” On ich spytał: „Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie !” Gdy się upewnili, rzekli: „Pięć i dwie ryby”. Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by kładli przed nimi. Także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do sytości i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatki z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn. 

To, o czym często zapominamy, a co jest podstawą naszej więzi z Bogiem, to prawda, że Pan nas kocha i chce być obecny w naszym życiu na co dzień. On zna kondycję człowieka i doskonale wie, że człowiek bez Boga wchodzi w ciemność nie do ogarnięcia, że człowiek bez Boga kieruje się ku bożkom, jest jak owca bez pasterza. Pustka człowieka może skłaniać go wszelkiego grzechu i Pan to rozumie, dlatego cały czas czuwa, cały czas pochyla się nad nami, cały czas daje znaki swojej bliskości. Tylko trzeba chcieć coś zmienić. Bez naszego ‘chcę’ miłość Boża nie może działać, nie chce działać '+' ks. Adam