Kogo szukasz?

Maria Magdalena stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?" Odpowiedziała im: "Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: "Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?" Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: "Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę". Jezus rzekł do niej: "Mario!" A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: "Rabbuni" , to znaczy: Mój Nauczycielu! Rzekł do niej Jezus: "Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”. Poszła Maria Magdalena i oznajmiła uczniom: "Widziałam Pana", i co jej powiedział.

Łzy mogą czasem przysłonić Jezusa. Nie mówię o łzach jako takich, ale o łzach, które służą jedynie naszemu smutkowi. Mówi Maria Magdalena: zabrano Pana, nie wiem, gdzie Go położono. Tak, kocha, tęskni, cierpi, i stawia w centrum to, co odczuwa. Dlatego nie poznaje Jezusa, nawet gdy On zadaje pomocnicze pytanie: kogo szukasz? Czy w swoim smutku szukasz Jezusa czy siebie? Nie będziemy krytykować Marii Magdaleny, wszak to ona pierwsza stanęła przy grobie i to ona pierwsza ujrzała Zmartwychwstałego, ale możemy uczyć się na jej przykładzie, by stawiać w centrum zawsze Jezusa. Nawet w smutku i we łzach '+' ks. Adam