Tylko Pan

Jezus obchodził Galileę. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo żydzi mieli zamiar Go zabić. A zbliżało się żydowskie święto Namiotów. Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie. Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic Mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest. A Jezus, ucząc w świątyni, zawołał tymi słowami: I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał. Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła.

Jezus czeka na swoją godzinę, ale to czekanie nie jest bierne. On wypełnia swoją misję, zbliżając się krok po kroku do jej szczytu. I dzięki temu wola Boga objawia się w sposób całkowity. Objawia się i wypełnia. Nawet kiedy Pan Jezus mówi o wzięciu krzyża w naszym życiu, nie mówi o cierpieniu, ale o przyjęciu woli Bożej, która może realizować się także w cierpieniu. Nie szukamy cierpienia, ale systematycznie i wytrwale kierujemy się w stronę naszej Jerozolimy. Co nas tam spotka? Wie to tylko Pan. Tylko Pan. Nie my. Tylko Pan '+' ks. Adam