Więź miłosierdzia

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść. Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat. A On im odpowiedział: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom? Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu.

Chcę miłosierdzia - to pragnienie Pana jest zarazem Jego łaskawością. To On, który rozlewa na świat swoje miłosierdzie, może zadowolić się tylko miłosierdziem, jak powie o. Honorat Koźmiński. Nie o reguły więc chodzi, nie o zwyczaje. Owszem, one są ważne, ale nie stanowią więzi religii. Nie powinny! Treścią jest więź z Panem, więź miłości i miłosierdzia. I tylko o to mamy się starać i o to zabiegać '+' ks. Adam