Najlepsza cząstka

Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: «Panie, czy ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła». A Pan jej odpowiedział: «Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona».

Marta zachowała się jak trzeba, jeśli chodzi o otwarcie swego domu dla Jezusa. Jej zabieganie było w pewnym sensie wyrażeniem radości z wizyty Jezusa, przywiązania do Niego, sympatii i przyjaźni. To była jej najlepsza cząstka. Byłaby to najlepsza cząstka, gdyby w tym całym zabieganiu Marta o niej nie zapomniała. Problem Marty polegał na tym, że nie odnalazła się cała w tym, co robiła. Zabrakło jej wewnętrznej jedności, wewnętrznego scalenia. Ciałem krzątała się dla Jezusa, a sercem była daleko od Niego. I to rozdarcie przywiodło ją nawet do tego, że zwróciła uwagę Jezusowi, swojemu Gościowi, dla którego tak się starała. Można przypuszczać, że nawet gdyby siadła razem z Marią u stóp Pana, to wewnętrzne rozdarcie też dałoby o sobie znać i pewnie byłaby niezadowolona, że nic nie jest przygotowane. Takie wewnętrzne rozbicie, rozproszenie czyha też na nas. Chcemy robić wszystko naraz, iść równocześnie w kilku kierunkach. Gorączkowo próbujemy robić wszystko, jeśli tylko uznamy coś za dobre. A przecież nie każde dobro musi być spełnione przez nas. My mamy zrobić to, co mamy zrobić, a więc to, czego chce od nas Jezus. A On mówi, by wybrać najlepszą cząstkę – czyli wybrać Jego, bez względu na to, co będziemy robić, czy tak jak Maria siądziemy u stóp Pana, czy tak jak Marta będziemy krzątać się koło rozmaitych posług. Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie '+' ks. Adam