Wspólnie do Pana

Jezus wsiadł do łodzi, przeprawił się z powrotem i przyszedł do swego miasta. I oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: „Ufaj, synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”. Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: „On bluźni”. A Jezus, znając ich myśli, rzekł: „Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: "Odpuszczają ci się twoje grzechy", czy też powiedzieć: "Wstań i chodź" ? Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów”, rzekł do paralityka: „Wstań, weź swoje łoże i idź do domu”. On wstał i poszedł do domu. A tłumy ogarnął lęk na ten widok i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom. 

Zdarza się nam mówić, że próbujemy kogoś nawrócić, że wskazujemy komuś właściwą drogę, że dużo mówimy o Bogu, że przypominamy o obowiązkach religijnych. Wszystko pięknie, jednak dzisiejsza Ewangelia wskazuje nam na inne rozwiązanie. Jeśli mamy obok nas duchowego paralityka, sparaliżowanego grzechem, to nie żądajmy od niego, by zachowywał się jak zdrowy człowiek. Trzeba wziąć takiego człowieka na swoje ramiona i zanieść go do Chrystusa. I co ważne, nie mamy tego robić sami. Św. Mateusz mówi: przynieśli Mu paralityka, a więc było ich kilku. Po to Pan Bóg stawia na naszej drodze innych ludzi, byśmy tworzyli takie ratunkowe ekipy. Nie oceniać, nie mówić, nie wskazywać, tylko wspólnie zanieść go do Pana '+' ks. Adam