Godni

Jezus powiedział do swoich apostołów: "Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie w drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy. A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was. A jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych! Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu".

Nieco enigmatycznie brzmią słowa Pana o podziale na godnych i niegodnych apostolskiego pozdrowienia. Z jednej strony nie musimy zasługiwać na Boże wezwanie, a z drugiej - jednak nie wszyscy okazują się godni. Jak to z tym jest? Odpowiedź daje nam sam Pan: jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym. Pan utożsamia się ze swoim Kościołem: kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje, kto wami gardzi, Mną gardzi. Zamknięcie się na słowo apostołów (apostoł - znaczy posłany) jest zamknięciem się na Tego, który ich posyła. Kto nie chce przyjąć nauki Bożej, sam wyklucza się z daru wiary, wiara przecież rodzi się z tego, co się słyszy. Słowo pozdrowienia, a więc dar pokoju, jest dla wszystkich, ale nie będzie powtarzane w nieskończoność. Kto nie przyjmuje czasu nawiedzenia, sam skazuje się na dramat Sodomy i Gomory, a nawet na gorszy. To człowiek sam czyni się godnym lub nie, pokoju Chrystusa, sam decyduje, czy na niego zasługuje czy nie '+' ks. Adam