Ta noc

Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Baranek będzie bez skazy. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu.

Ta noc zawiera w sobie pełnię: pierwsze stworzenie, w którym powołane zostały do istnienia żywioły i pojawił się człowiek; dzieje zbawienia; drugie stworzenie, w którym pokonana zostaje śmierć i wszystko na nowo jest poddane Bogu. Oto jesteśmy świadkami nowej Paschy. Nikt z nas nie musi już troszczyć się o baranka dla swego domu, bo Bóg sam przygotowała Baranka bez skazy, , który umierał na krzyżu w godzinie, o której żydzi zabijali w świątyni baranki starego przymierza, którego kości nie zostały złamane, którego krew obmywa już nie drzwi domu, ale serce człowieka, czyniąc je zdolnym do przyjęcia Miłości Boga. Ostatnia Wieczerza, pogłębiona ofiarą na Krzyżu, dzisiaj zostaje dopełniona Zmartwychwstaniem Chrystusa. Ostanie słowo nie należy do śmierci, ale do Boga i dlatego słyszymy dzisiaj radosne: Alleluja. Chwalmy Pana, który żyje na wieki. I dopiero dzisiaj możemy w pełni przyjąć złożoną za nas na Krzyżu ofiarę Miłości. Balthasar pisze: „miłość nie jest słowem świata, lecz ostatecznym Słowem Boga o sobie i właśnie dlatego również o świecie. Na Krzyżu dokonało się najpierw przekreślenie słowa świata poprzez całkiem inne Słowo, którego świat za żadną cenę nie chce słyszeć. Świat chce żyć i zmartwychwstać, zanim jeszcze umrze, natomiast miłość Chrystusa chce umrzeć, by zmartwychwstać po drugiej stronie śmierci. Życie świata, który chce żyć, zanim umrze, nie znajduje jednak w sobie nadziei na uczynienie nieśmiertelnym tego, co doczesne. Słowo Boga w Jezusie Chrystusie przynosi tej światowej woli życia jedyną nadzieję, zupełnie nieoczekiwanie”. Dopiero zmartwychwstanie w pełni uczy nas, jak nieogarniona jest Miłość Boga.