Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i
zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz
Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im
się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do
Jezusa: Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty:
jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Gdy on jeszcze mówił,
oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn
umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! Uczniowie, słysząc to,
upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i
rzekł: Wstańcie, nie lękajcie się! Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli,
tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im mówiąc: Nie
opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie.
Góra Tabor to nie tylko miejsce i symbol duchowego wzmocnienia, wejścia w tajemnicę, ale także znak duchowej wędrówki, trudu, który warto i trzeba podjąć. Współpraca z łaską nie polega na biernym oczekiwaniu. Nawet jeśli niewiele możemy zrobić, możemy być aktywni. W pragnieniach, w tęsknocie, w ofierze. Trud, który tak często uprzykrza nam życie, może stać się nieodzownym kompanem drogi, jeśli uświadomimy sobie jego wartość '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.