Wspólnie

Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!». Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę». A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!». Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym». Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!». Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».

Wspólnota, mimo całego trudu i ciężaru, jest adekwatną przestrzenią doświadczenia bliskości Boga. Owszem, wspólnota jest związana z pewnym wysiłkiem, z dźwiganiem brzemienia innych osób, ale jest też z woli Boga miejsce doświadczania, kształtowania i rozwijania braterstwa, miłości, chrześcijańskiej doskonałości. Dbajmy o wspólnoty, i te rodzinne, i te przyjacielskie i te religijne. Niech doświadczenie św. Tomasza pomoże nam otwierać się na dar heroicznej wiary '+' ks. Adam