Prawo Pana

Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta posługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego i drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku. Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z uczniów Jego, ten, który miał Go wydać: Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim? Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano. Na to Jezus powiedział: Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie. Wielki tłum żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od żydów i uwierzyło w Jezusa.

Trzeba uwierzyć, że oddając Panu Bogu czas, wtedy zwłaszcza gdy go brakuje, owocuje to większym porządkiem i doświadczeniem, że Pan naprawdę czuwa. Jeśli brakuje nam czasu, to najpierw zrezygnujmy z rzeczy zbędnych, potem ze spraw niekoniecznych, potem zajmijmy się sprawami pilnymi, ale nie rezygnujmy z modlitwy. Pan ma prawo do tego, byśmy Go namaszczali olejkiem naszej miłości, olejkiem codziennych zajęć, obowiązków, olejkiem odpoczynku, olejkiem czasu dla rodziny, przyjaciół i bliskich, olejkiem naszego powołania. On ma do tego prawo '+' ks. Adam