Sąd światła

Jezus powiedział do Nikodema: Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego; każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu.

Jezus jest światłem, które rozprasza mroki świata. Dopiero w tym świetle można dobrze widzieć, widzieć w prawdzie. I jeśli ktoś widzi to światło, a mimo to wciąż wybiera ciemność, to właśnie w taki sposób dokonuje sądu nad sobą. I z takiego sądu, można powiedzieć, przebija pewien smutek Boga, który widzi, jak Jego dzieci wolą ciemność, wolą kłamstwo, wolą nieprawość. Nawet jeśli czasem zdarza nam się zapatrzeć się w ciemność, to jak najszybciej trzeba wracać do światła. Wracać, by uradować Boże serce i by zapalać wciąż na nowo to światło tym, którzy jeszcze nie wiedzą, po co żyją.'+' ks. Adam