Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę zawiąże. Po dwu dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwignie i żyć będziemy w Jego obecności. Dołóżmy starań, aby poznać Pana; Jego przyjście jest pewne jak świt poranka, jak wczesny deszcz przychodzi On do nas, i jak deszcz późny, co nasyca ziemię. Cóż ci mogę uczynić, Efraimie, co pocznę z tobą Judo? Miłość wasza podobna do chmur na świtaniu albo do rosy, która prędko znika. Dlatego ciosałem ich przez proroków, słowami ust mych zabijałem, a Prawo moje zabłysło jak światło. Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń.
Uleczyć tak, ale z tym zranieniem będzie gorzej. Jak sobie przypomnę czyszczenie rany ze skrzepów, to wtedy z uleczeniem mało mi się kojarzyło. Trudno było mieć nadzieję, że potworny ból się skończy, co więcej, że wszystko zakończy się zdrowiem. Ale tak jest. Każdy z nas, i to niejednokrotnie, przeżywa swoje dwa dni ciemności, by trzeciego dnia zmartwychwstać. Tak działa Miłość, Miłość, która nie pragnie ofiar i całopaleń, ale pragnie miłosnej odpowiedzi. Miłość chce być kochana '+' ks. Adam
P.S. Od jutra do środy prowadzę rekolekcje - proszę o modlitwę :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.