Królowa Estera zwróciła się do Pana, przejęta niebezpieczeństwem śmierci. I błagała Pana, Boga Izraela, i rzekła: "Panie mój, Królu nasz, Ty jesteś jedyny, wspomóż mnie samotną, nie mającą prócz Ciebie żadnego wspomożyciela, bo niebezpieczeństwo jest niejako w ręce mojej. Ja słyszałam od młodości mojej w pokoleniu moim w ojczyźnie, że Ty, Panie, wybrałeś Izraela ze wszystkich narodów i ojców naszych ze wszystkich przodków ich na wieczystą posiadłość i uczyniłeś im tak wiele rzeczy według obietnicy. Wspomnij, Panie, pokaż się w chwili udręczenia naszego i dodaj mi odwagi. Królu bogów i Władco nad wszystkimi władcami. Daj odpowiednią mowę w usta moje przed obliczem lwa i obróć serce jego ku nienawiści wroga naszego, aby zginął on sam i ci, którzy z nim jedno myślą. Wybaw nas ręką Twoją i wspomóż mnie opuszczoną i nie mającą nikogo prócz Ciebie, Panie, który wiesz wszystko".
Warto byłoby przeczytać całą Księgę Estery, żeby poznać kontekst powyższej modlitwy, choć i bez tego można zwrócić uwagę na kilka spraw. Estera, tak naprawdę, jest przedstawicielką nas wszystkich. Dobrze byłoby żyć w tej świadomości, że bez Boga jesteśmy samotni. Możemy otaczać się mnóstwem ludzi i spraw, ale bez Pana nadal będziemy sami. Obietnice Boga są pewne. Pytanie, które powstaje to, czy wystarczy nam cierpliwości, by pozwolić Bogu działać. Tak często wydaje się nam, że wiemy, o co nam chodzi, że wiemy, jak postąpić. A okazuje się, że rzeczywistość zaczyna nas przerastać. Tylko Pan wszystko wie. Trudno czasem w to uwierzyć '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.