Wiara i uczynki

O, nierozumni Galaci! Któż was urzekł, was, przed których oczami nakreślono obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? Tego jednego chciałbym się od was dowiedzieć, czy Ducha otrzymaliście na skutek wypełnienia Prawa za pomocą uczynków, czy też stąd, że daliście posłuch wierze? Czyż jesteście aż tak nierozumni, że zacząwszy duchem, chcecie teraz kończyć ciałem? Czyż tak wielkich rzeczy doznaliście na próżno? A byłoby to rzeczywiście na próżno. Czy Ten, który udziela wam Ducha i działa cuda wśród was, czyni to dlatego, że wypełniacie Prawo za pomocą uczynków, czy też dlatego, że dajecie posłuch wierze?

Stosunek wiary do uczynków zajmował chrześcijan od samego początku. Bo z jednej strony wiemy, że Jezus wskazał na wiarę jako na drogę do zbawienia. Z drugiej zaś wiara bez uczynków martwa jest sama w sobie, powie św. Jakub. Trzeba tu zadbać o właściwą kolejność. Łaskę wiary otrzymujemy nie przez uczynki, ale przez dobroć Boga. I wiara jako dar jest pierwsza. Dopiero dzięki wierze mogą zrodzić się jakiekolwiek uczynki, które nie są zapłatą za zbawienia, nie są naszym dowodem zasługiwania, ale wdzięcznością za bezinteresowną miłość Boga '+' ks. Adam