Zostawcie nas

Skoro ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wtedy wiedzcie, że jej spustoszenie jest bliskie. Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry; ci, którzy są w mieście, niech z niego uchodzą, a ci po wsiach, niech do niego nie wchodzą! Będzie to bowiem czas pomsty, aby się spełniło wszystko, co jest napisane. Biada brzemiennym i karmiącym w owe dni! Będzie bowiem wielki ucisk na ziemi i gniew na ten naród: jedni polegną od miecza, a drugich zapędzą w niewolę między wszystkie narody. A Jerozolima będzie deptana przez pogan, aż czasy pogan przeminą. Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie.

Na samą myśl cierpnie skóra. Człowiek, słysząc o nadejściu takich dni, najchętniej uciekłby jak najdalej, schowałby głowę pod kołdrę i przeczekał ten koszmar. Przypomina się tu Rózewicz i jego: chciałabym nie być/ chciałabym zasnąć/ i zbudzić się po wojnie/ mówiła z zamkniętymi oczami. Rzeczywiście w ludzkiej perspektywie  nie ma tu nic łatwego, lekkiego i przyjemnego. Jednak Pan mówi, że właśnie w tym momencie trzeba nabrać ducha, trzeba podnieść głowę. Zbliża się odkupienie. Tylko czy na nie czekamy? Z błogosławieństwem '+' ks. Adam