Jak ziemia

Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: "Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedne ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na grunt skalisty, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha!"

Słuchając jezusowej przypowieści, stawiamy najczęściej pytanie o to, jakim ziarnem jesteśmy. A przecież sam Pan wyjaśnia, że ziarnem jest Słowo Boże. Pytanie o nas, to pytanie o rodzaj gleby, podłoża. I tak naprawdę nie musimy odpowiadać, jaką ziemią jesteśmy, ale jaką się stajemy. Bo wiara to droga, a nie przystanek. Budzenie w sobie świadomości tego, może wzmóc nasze pragnienie, chęć i nadzieję '+' ks. Adam