Bliski Bóg

Jan Chrzciciel tak głosił: "Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym". W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na Niego. A z nieba odezwał się głos: "Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie". 

Dlaczego Jezus przyjął chrzest z rąk Jana, skoro nie ma grzechu? Dlaczego umył nogi apostołom, dlaczego wreszcie pozwolił się zabić? Jest to droga «Słowa, które stało się ciałem» – dobrowolne uniżenie się Syna Bożego, podjęte z miłości do człowieka. Jezus wchodzi do rzeki, by w symboliczny sposób wziąć na siebie grzechy, które w wodzie Jordanu zostawił cały lud Izraela. Pozwala, by przylgnął do Niego «grzech świata», będący źródłem śmierci, po czym jako «nowy Mojżesz» wyłania się z wód. W ten sposób ukazuje po raz pierwszy charakter swojej misji w świecie. Co ciekawe, nie jest to misja surowego władcy, ale Tego, który nie łamie trzciny nadłamanej, nie gasi knotka o nikłym płomieniu. Jak często w naszym życiu pojawia się taki obraz Boga? Boga, który z czułością pochyla się nad losem człowieka.'+' ks. Adam