Przez krzyż

Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: ”Za kogo uważają Mnie tłumy?”. Oni odpowiedzieli: ”Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał”. Zapytał ich: ”A wy, za kogo Mnie uważacie ?”. Piotr odpowiedział: ”Za Mesjasza Bożego”. Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: ”Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Potem mówił do wszystkich: ”Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”.

Krzyż w naszym życiu też czasem wydaje się nie do zniesienia, wydaje się całkowicie niepotrzebny i bezsensowny. I tak jest, gdy odrywamy krzyż od Jezusa. Krzyż można przyjąć, zrozumieć, udźwignąć tylko w przestrzeni Bożej Miłości. Świetnie ujął to św. Jan Paweł II: „Miłości bez Krzyża nie znajdziecie, a Krzyża bez Miłości nie uniesiecie”. My nie modlimy się o krzyż, nie powinniśmy prosić Pana o cierpienie, ale zawsze powinniśmy prosić o miłość, która sprawia, że krzyż prowadzi do zwycięstwa '+' ks. Adam