Nowe imię

Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”. Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił, wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się. zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem; a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

Nasza historia nie będzie tak spektakularna jak w przypadku Jana Chrzciciela, bo większy od niego nie powstał, ale na pewno nasza historia jest wyjątkowa i dlatego warto zadbać o poznanie siebie w taki sposób, w jaki zna nas Bóg, jaki dla nas przewidział, jaki dla nas przygotował. I tu wielka rola rodziny, wspólnoty, przyjaciół. Poznanie swojego powołania nie dokonuje się w odosobnieniu. To wspólnota pomaga nam rozczytać nasze nowe imię. Dziękujmy Panu za wspólnoty, w których wzrastamy '+' ks. Adam