Ujrzeć Jezusa

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień od niego odsunięty. Maria stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa: jednego w miejscu głowy, a drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: "Niewiasto, czemu płaczesz?". Odpowiedziała im: "Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono". Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: "Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?". Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: "Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę". Jezus rzekł do niej: "Mario!". A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: "Rabbuni", to znaczy: "Nauczycielu". Rzekł do niej Jezus: "Nie zatrzymuj Mnie; jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”. Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: "Widziałam Pana i to mi powiedział".

Choć Maria Magdalena kocha i tęskni, jako pierwsza i jedyna czuwa u grobu, no to właśnie czuwa u grobu, a nie przy Panu. Pan umarł, wszystko się skończyło. Zostały tylko wspomnienia. Nachylenie nad grobem wręcz uniemożliwia spotkanie z Jezusem. Bardzo ważna lekcja dla nas, bo przecież też kochamy Pana, też chcemy być blisko Niego, ale bardzo często, tak jak Maria Magdalena, czuwamy u grobu, to znaczy kurczowo trzymamy się swoich wizji, swoich wyobrażeń, swoich oczekiwań. A to przeszkadza nam w doświadczeniu zmartwychwstania Jezusa. Wiara nasza to nie grób, to nie zamykanie wszystkiego ogromnym kamieniem, ale to miłosne, żarliwe oczekiwanie, by w którymś z ogrodników ujrzeć wreszcie Jezusa '+' ks. Adam