Bóg bliski

Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: "Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego". Po tych słowach wyzionął ducha. Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: "Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał". 

Zasłona przybytku była ozdobną tkaniną, która zakrywała Święte Świętych – najświętsze miejsce żydowskiej świątyni. Za tę zasłonę mógł wchodzić tylko najwyższy arcykapłan i to w wyznaczone dni. Nikomu nie wolno było zbliżać się do tego miejsca. Rozdarcie owej zasłony w czasie śmierci Pana Jezusa to symbol pragnienia Boga. Śmierć Jezusa otwiera nam drogę do Boga. On nie chce być Bogiem dalekim, Bogiem za zasłoną. Chce być blisko każdego człowieka i chce, by każdy człowiek był blisko Niego. Śmierć Boga przyniosła nam życie. I o przyjęcie tej prawdy chodzi, gdy stajemy nad grobami naszych bliskich, gdy wspominamy naszych zmarłych i gdy wreszcie myślimy o własnej śmierci '+' ks. Adam