O autentycznej pobożności

Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: „Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu”. Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy widząc to, szemrali: „Do grzesznika poszedł w gościnę”. Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: „Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie”. Na to Jezus rzekł do niego: „Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”.

Autentyczność naszej wiary, naszej pobożności można, według Ewangelii, sprawdzić na trzy sposoby: po pierwsze owoc naszej wiary ma być dostępny dla innych, zwłaszcza dla ubogich: materialnie i duchowo; po drugie prawdziwa pobożność kieruje naszą uwagę na najbardziej potrzebujących – także fizycznie i duchowo. Jeśli nie ma w nas autentycznej troski o ubogich, nie ma w nas też autentycznej pobożności. I wreszcie po trzecie –pobożność objawia się w stawaniu w prawdzie o sobie, w swoistym rachunku sumienia – jeśli kogo w czym skrzywdziłem – powie Zacheusz. A zaczyna się od poczucia konieczności '+' ks. Adam