W Duchu

Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”. Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli”.

Radość w Duchu Świętym nie jest zwykłym uczuciem, ale wręcz wulkanem miłości i uwielbienia dla Boga. Jezus uwielbia Ojca za Jego czułość, mądrość, opatrzność. I radość nie ogranicza się jedynie do uznania wielkości Boga, ale objawia się tez w posłuszeństwie i wypełnianiu woli Ojca. Całkowicie inną odsłonę tej radości znajdziemy na Krzyżu, kiedy Jezus będzie wołał: wykonało się! Jeśli chcemy to zrozumieć, co więcej – jeśli chcemy to naśladować, to trzeba się upraszczać, to znaczy trzeba pozbywać się wszelkich niepotrzebnych dodatków w swoim życiu, w swojej wierze, w swoim powołaniu '+' ks. Adam