Blisko

Kiedy Jezus nasycił pięć tysięcy mężczyzn, zaraz przynaglił swych uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, do Betsaidy, zanim odprawi tłum. Gdy rozstał się z nimi, odszedł na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, łódź była na środku jeziora, a On sam jeden na lądzie. Widząc, jak się trudzili przy wiosłowaniu, bo wiatr był im przeciwny, około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze, i chciał ich minąć. Oni zaś, gdy Go ujrzeli kroczącego po jeziorze, myśleli, że to zjawa, i zaczęli krzyczeć. Widzieli Go bowiem wszyscy i zatrwożyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. I wszedł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył. Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały.

Pan Jezus, choć uczniowie o Nim zdali się zapomnieć, wciąż jest blisko nich. Pozwala im doświadczyć trudu działania bez Niego. Jednak jest blisko. Podpowiada im niejako, co mają zrobić – zwrócić się do Niego. Dokładnie tak jak wczoraj. Jezus jest blisko, ale nie będzie działał z pominięciem naszej świadomości, czy wolności. Miłość chce być kochana. Miłość czeka na drobne gesty, czeka na bycie potrzebną. Jezus cię potrzebuje. Pomyśl o tym '+' ks. Adam