W prawdzie

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?” On wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”. Zapytali go: „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?” Odrzekł: „Nie jestem”. „Czy ty jesteś prorokiem?” Odparł: „Nie!” Powiedzieli mu więc: „Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?” Odpowiedział: „Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz”. A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: „Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?” Jan im tak odpowiedział: „Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała”. Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.
Ciekawe jest to pytanie: co mówisz sam o sobie? Ważne niezmiernie jest to, by znać siebie, by wiedzieć, kim się jest. Ważne jest także to, co my sami uznajemy jako naszą własną treść, co według nas definiuje nas najbardziej. I ciekawe jest też uchwycenie, jak na przestrzeni czasu ta odpowiedź może się zmieniać. Ewangelia natomiast pyta nas o to, czy nasze myślenie o sobie wynika z prawdy Bożej. Jan, odpowiadając na to pytanie, nie dzieli się własnymi przemyśleniami, refleksjami. On mówi o sobie, odnosząc się do powołania, którym obdarzył go Bóg. Patrzy na siebie zgodnie z prawdą Bożą. I dlatego ani bez kompleksów, ani bez cienia pychy, mówi: jestem głosem przygotowującym przyjście Słowa '+' ks. Adam