Nie sami

Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: "Oto Baranek Boży". Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: "Czego szukacie?". Oni powiedzieli do Niego: "Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?". Odpowiedział im: "Chodźcie, a zobaczycie". Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej. Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: "Znaleźliśmy Mesjasza" – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus wejrzawszy na niego, powiedział: "Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazywał się Kefas" – to znaczy: Piotr.

Nasza relacja z Jezusem jest bardzo osobista, wyjątkowa, indywidualna, ale nie dokonuje się ona na osobności. Wzrasta we wspólnocie, przez wspólnotę i także dla wspólnoty. Jesteśmy sobie potrzebni, jedni dla drugich jesteśmy darem i zadaniem. Pomyślmy najpierw o sobie. Na ile wskazujemy innym na Chrystusa? A może jeszcze wcześniej – czy w ogóle mamy taki cel, by nasze życie było głoszeniem: oto Baranek Boży, albo – znalazłem Mesjasza. Nie jesteśmy ludźmi i być może dziećmi Boga. Jesteśmy dziećmi Boga jako ludzie. Dla nas, wierzących – żyć i wierzyć to jedno. A co za tym idzie jedno to też wierzyć i głosić '+' ks. Adam