Do Jezusa

Gdy Jezus ujrzał wielki tłum, ogarnęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce jest puste, a pora już późna. Odpraw ich. Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia”. Lecz On im odpowiedział: „Wy dajcie im jeść”. Rzekli Mu: „Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść?” On ich spytał: „Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie!” Gdy się upewnili, rzekli: „Pięć i dwie ryby”. Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. I rozłożyli się gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu. A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by kładli przed nimi. Także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. Jedli wszyscy do sytości i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatki z ryb. A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.
Nie od razu uczniowie zrozumieli wszystko. Mają przy sobie Światłość świata, mają Chleb życia, a mówią: "Miejsce to jest puste. Odpraw ich". Nie rozumieją jeszcze, że wszystko, czego człowiek potrzebuje jest w Bogu. Jezus niejako zmusza ich do szukania rozwiązań i do odnalezienia tego najlepszego, jedynego. Uczniowie, próbując odprawić tłumy, tak naprawdę chcieli pozbyć się problemu – niech idą do wsi niech sobie kupić. A gdzie niby pięć tysięcy ludzi miało sobie kupić jedzenie? Nawet dzisiejsze supermarkety by tego nie ogarnęły. Jezus uczy uczniów i uczy nas, że z każdą sprawą trzeba przychodzić do Niego, bo On wie, co trzeba zrobić, co więcej sam to zrobi '+' ks. Adam