Ofiara

Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże».

To zasługiwanie na swoją zapłatę nieco kuleje w naszym polskim kontekście. Potrzeba pokory i ze strony księdza i ze strony wiernych, by pieniądze nie stały się tematem tabu, ani, Boże uchowaj, bożkiem. Wierni muszą poczuć, że utrzymanie kapłana jest swoistą ofiarą składaną Bogu. A ofiara ta nie ma być kieszonkowym, nie ma być opłatą, nie ma być podatkiem. Musi być ofiarą, a więc darem dawanym z miłości. Kapłani muszą zrozumieć, że nic im się nie należy, choć żyć z czegoś trzeba, ale ubogi styl życia, na wzór Jezusa jest najlepszym stylem '+' ks. Adam