Nasz koniec świata

Jezus zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: „Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: "Oto tu jest» albo: «tam». Oto bowiem królestwo Boże jest pośród was”. Do uczniów zaś rzekł: „Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: "Oto tam" lub: "oto tu". Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, świeci od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie”.

Końców świata przeżyliśmy już sporo, oczywiście tych zapowiadanych, tych z całą pewnością i tych już na pewno tym razem. Świat, który pozbywa się Boga, pozbywa się też nadziei, a bez nadziei pozostaje tylko oczekiwanie na apokaliptyczne unicestwienie. A my czekamy na wypełnienie się Bożych obietnic, przeżywając koniec świata właściwie każdego dnia. Każdy dzień przybliża nas do tego ostatecznego i dlatego każdy dzień powinien być na swój sposób przez nas dopełniony, posprzątany i zamknięty '+' ks. Adam

Do wszystkich

Zmierzając do Jerozolimy Jezus przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodził do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: „Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami”. Na ich widok rzekł do nich: „Idźcie, pokażcie się kapłanom”. A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: „Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec”. Do niego zaś rzekł: „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Droga Jezusa do Jerozolimy wiedzie przez pogańskie czy, w oczach faryzeuszów, absolutnie nie-Boże tereny. Ale pragnienie Jezusa jest większe niż ludzkie oceny i kalkulacje. On chce iść do wszystkich i wszystkich zebrać na ostatnią drogę, na Kalwarię. Nasza droga do Jerozolimy nie może być zarezerwowana dla tych, którzy naszym zdaniem są tego godni. Jako uczniowie Chrystusa jesteśmy dla wszystkich, także dla tych, którzy nie chcą nas przyjmować, a zwłaszcza dla tych, którzy sami uznają się za niegodnych '+' ks. Adam

Słudzy nie-użyteczni

Jezus powiedział do swoich apostołów: „Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: "Pójdź i siądź do stołu"? Czy nie powie mu raczej: "Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił"? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.

Sztuką nie jest powiedzieć tylko: wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać. Sztuką jest poznać to, co powinniśmy wykonać. Wydaje się, że zbyt często działamy nieco na oślep, to znaczy robimy dużo dobrych rzeczy, ale jakby za koleją, niekoniecznie pytając Boga, czy robimy to, czego On chce. W życiu chrześcijańskim nie chodzi o to, by robić wszystko, by robić dużo, chodzi o to, by odpowiedzieć na zaproszenie Pana '+' ks. Adam

Nie sami

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą. Byłoby lepiej dla niego, gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze, niż żeby miał być powodem grzechu jednego z tych małych. Uważajcie na siebie. Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli żałuje, przebacz mu. I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwróciłby się do ciebie, mówiąc: "Żałuję tego", przebacz mu”. Apostołowie prosili Pana: „Przymnóż nam wiary”. Pan rzekł: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: «Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze», a byłaby wam posłuszna”.

Rozwijamy się właściwie, gdy nasza relacja z Bogiem ulepsza relacje z drugim człowiekiem. Można powiedzieć, że jesteśmy rozpięci między troską o najmniejszych a przebaczeniem wobec naszych winowajców. I jedno i drugie wymaga pokory, by nie zapomnieć, że nie jesteśmy sami na tym świecie i że nie liczą się tylko nasze potrzeby. Nawet gdy prosimy: przymnóż nam wiary, to nie może to być prośba mająca na celu tylko nas samych. Chcemy lepiej wierzyć, by lepiej wychodzić do innych '+' ks. Adam

Gorliwi

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie, oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: „Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska”. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: „Gorliwość o dom Twój pożera Mnie”. W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: „Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?”. Jezus dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”. Powiedzieli do Niego Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”. On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy zatem zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.

Gorliwość Jezusa kieruje Jego wzrok zawsze ku woli Ojca. Nie ma ważniejszej sprawy, nie ma pilniejszego zadania. Gorliwość, która rozpala serce i pożera człowieka. A jak z nami? Z naszą gorliwością? Pewnie, że jesteśmy w stanie zapalić się dla jakiejś sprawy, ale czy dla Boga? Jeśli chcemy iść po śladach Jezusa, to właśnie taka jest ta droga. Trzeba powywracać stoły bankierów, porozrzucać ich monety, trzeba pozbyć się ofiarnych zwierząt ze świątyni naszej duszy. Ta świątynia musi być czysta '+' ks. Adam