Effatha

Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok, osobno od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: Effatha, to znaczy: Otwórz się! Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić. /Jezus/ przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. I pełni zdumienia mówili: Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę.

Chyba nie doceniamy naszej roli w dziele zbawienia. To prawda, że całe dzieło należy do Jezusa. Ale przecież Pan zaprasza nas do współpracy. I wielokrotnie uzdrawia kogoś na naszą prośbę. Pan chce, żebyśmy się troszczyli o siebie nawzajem. Wiele razy doświadczyłem, jak Pan spełnia naszą prośbę nie z powodu naszych zasług, ale z powodu wielkiej miłości. Kiedy nie zabraniamy działać Jezusowi, kiedy nie blokujemy Jego łaski grzechem, kiedy wreszcie wierzymy z całą wielkodusznością, stajemy się świadkami cudu. Tylko Pan ma moc powiedzieć nam: Effatha; i tylko na Jego słowo, możemy napełnić się łaską, ale jednak potrzeba naszego kroku, naszej prośby, naszej decyzji. Słucham tak wielu ludzkich trosk i zmartwień, ale nie zawsze ludzie chcę szukać rozwiązania w Chrystusie. I to jest cały problem. Pan wszystko dobrze czyni, także w naszym życiu, a jednak bardzo często zwracamy się do Niego na samym końcu, gdy wszystko inne już zawiedzie. Mam przekonanie, że mamy szczęście żyć w dobrych czasach, ponieważ Kościół staje się coraz bardziej świadomy bogactwa, które Jezus mu powierzył. A jednak nie zawsze chcemy z tego korzystać. Dziś słyszymy: Otwórz się. I naprawdę dużo zależy od nas '+' ks. Adam