Jeszcze nie opieraliście się aż do przelewu krwi, walcząc przeciw grzechowi, a zapomnieliście o upomnieniu, z jakim się zwraca do was, jako do synów: Synu mój, nie lekceważ karania Pana, nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza. Bo kogo miłuje Pan, tego karze, chłoszcze zaś każdego, którego za syna przyjmuje. Trwajcież w karności! Bóg obchodzi się z wami jak z dziećmi. Jakiż to bowiem syn, którego by ojciec nie karcił? Wszelkie karcenie na razie nie wydaje się radosne, ale smutne, potem jednak przynosi tym, którzy go doświadczyli, błogi plon sprawiedliwości. Dlatego wyprostujcie opadłe ręce i osłabłe kolana! Proste czyńcie ślady nogami, aby kto chromy nie zbłądził, ale był raczej uzdrowiony. Starajcie się o pokój ze wszystkimi i o uświęcenie, bez którego nikt nie zobaczy Pana. Baczcie, aby nikt nie pozbawił się łaski Bożej, aby jakiś korzeń gorzki, który rośnie w górę, nie spowodował zamieszania, a przez to nie skalali się inni.
Skoro czytasz te słowa, to znaczy, że jeszcze nie opierałeś się aż do przelewu krwi. Tak często wydaje się nam, że spotkał nas ciężki los, że zbieramy najgorsze nieszczęścia tego świata. A przecież Pan nie zezwala obciążać nas ponad miarę. Wiadomo, że nikt nie lubi cierpień i byłoby głupotą o nie zabiegać. Pomyśl jednak, że Pan przeprowadzi Cię przez wszystko, jeśli tylko Mu pozwolisz. Pan zna Twój trud, wie o Twoich łzach - i to nie zginie przed Nim. Postaraj się patrzeć dalej i widzieć więcej niż to, co przed Tobą '+' ks. Adam
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję za Twoje Słowo. Niech Cię Pan prowadzi.