Ku górze

Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.
Doświadczenia duchowe dzieją się na górze. Każdy ma podjąć wysiłek wspinaczki, jeśli chce wejść w tajemnicę Pana. To że jesteśmy obdarowani łaską, nie znaczy, że mamy być pasywni, tym bardziej roszczeniowi. Mamy wykorzystywać swoje umiejętności i zdolności, żeby z łaską współpracować i żeby łaski nie zmarnować. Bóg chętnie dzieli się swoją Miłością, ale jak mówiła św. Teresa Wielka, niewielu zdobywa się na wytrwałość w przyjmowaniu tej tajemnicy '+' ks. Adam