Głodny miłości

Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele. Ciągle bowiem jesteśmy wydawani na śmierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym śmiertelnym ciele. Tak więc działa w nas śmierć, podczas gdy w was - życie. Cieszę się przeto owym duchem wiary, według którego napisano: Uwierzyłem, dlatego przemówiłem; my także wierzymy i dlatego mówimy, przekonani, że Ten, który wskrzesił Jezusa, z Jezusem przywróci życie także nam i stawi nas przed sobą razem z wami. Wszystko to bowiem dla was, ażeby w pełni obfitująca łaska zwiększyła chwałę Bożą przez dziękczynienie wielu.

Trudno jest nam dać się przekonać, że naprawdę jesteśmy glinianym naczyniem. Miłość własna wciąż nas popycha do udowodnienia, że dajemy radę, lub że nawet jesteśmy naj. Tymczasem Bóg nie bał się powierzyć nam najcenniejszych darów. Bo On nas nas zna, bo On jest Prawdą. Bogu nie potrzebna moc człowieka, bo przecież On jest źródłem mocy. Nie potrzebna Mu nasza doskonałość, bo On sam jeden jest doskonały. Ale jako Miłość chce potrzebować naszej miłości i tylko na to liczy '+' ks. Adam