Na końcu

Odchodząc z Kafarnaum Jezus ujrzał człowieka siedzącego w komorze celnej, imieniem Mateusz, i rzekł do niego: „Pójdź za Mną”. On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami. Widząc to faryzeusze, mówili do Jego uczniów: „Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?” On, usłyszawszy to, rzekł: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: "Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary". Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”.

Przy wyjściu z miasta, jakby na odchodne, Jezus dokonuje wielkiego cudu przemiany serca. Jakby w ostatnim momencie przyjmuje do grona swoich apostołów celnika, grzesznika. Być może dla Mateusza był to już ostatni dzwonek, ostatnia szansa, by wyrwać się z komory zła. Najpiękniejszy cud dokonuje się na końcu. Bóg objawia swe miłosierdzie. Odnajdujemy tu bardzo ważne wskazanie dla nas. Mamy tendencję, by cały wysiłek i główny punkt ciężkości kłaść na początek czasu, zadania, jakiegoś etapu. Przyjrzyjcie się swoim postanowieniom, zobowiązaniom modlitewnym. Zapewne trudno utrzymać początkową euforię przez cały czas, jednak musimy pamiętać, że bardzo często Bóg objawia Siebie także na końcu, tak jak w przypadku celnika Mateusza. Dbamy o początek, początek modlitwy, Mszy św., nowenny, a z końcem różnie bywa '+' ks. Adam