Błogosławieni

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył usta i nauczał ich tymi słowami: "Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy wam urągają i prześladują was i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe o was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie".

Błogosławieństwa zapewniają o Bożej opiece w określonych, zwłaszcza trudnych sytuacjach życia. Postarajmy się odczytać je także jako wskazanie, to znaczy – błogosławiony staje się ten, kto dobrowolnie wejdzie w określone sytuacje. Moglibyśmy zatem odczytać je następująco: błogosławieni, którzy szukają ubóstwa, którzy decydują się na bycie ubogim. Błogosławieni, którzy potrafią smucić się z powodu swego grzechu; błogosławieni, którzy w rozkrzyczanym świecie decydują się na ciszę; i tak dalej, i tak dalej. Ewangelia mówi nam dzisiaj, że błogosławieństwo nie jest magicznym zaklęciem, ale darem Boga, który widząc nasze wysiłki, by żyć Ewangelią, sprawia, że ów wysiłek staje się słodki, staje się dla nas szczęściem, staje się radością. Nie mamy szukać łez, ale powiedzmy sobie szczerze, czy trzeba ich szukać? One i tak przyjdą; tak jak przyjdą różne trudne sytuacje. I dostrzeżenie w nich daru, poszukiwanie w nich Bożej bliskości, przynosi człowiekowi błogosławieństwo.'+' ks. Adam